İki gündür aklımdan çıkaramadığım bir mesele var “benim meselem derin mesele Müslüm Baba “. Galaya davetli olduğum halde sudan sebepler yüzünden gidememiştim. Bir arkadaşım Facebook’tan film ile ilgili olarak Alper Turgut’un yazısını paylaşmış, tıkladım yazıyı okudum. Güzel bir yazı kaleme almış. Mesele iyice derinleşmeden kendimi dışarı atıyorum. Yolda Boğaziçi Film Festivalinde yarışacak Sefa Çolak’ın filmi aklıma geliyor Atlas sinemasının önünde buluyorum kendimi. Gişede duran hanımefendiye Müslüm Baba bir bilet diyorum, bir bilet de Güven Filmi için. Müslüm baba biletini alıyorum, Güven biletini diğer gişe görevlisi satıyor, tuhafıma gidiyor. Filme daha zaman varken afişleri inceliyorum. Festival programı, Müslüm baba film afişi ve bir taraftan da film saatini bekleyen insan profillerini çaktırmadan inceliyorum. Festival filmi için mi buradalar yoksa Müslüm baba için mi? Kimsede “müslümcü” profili de yok. Neyse on dakika var film için salonun yolunu tutuyorum. Bekleme salonun da Kaos filminin mini galası var, gösterim öncesi son kritikler yapılıyor. Tanıdık var mı diye şöyle bir bakıyorum, Nuri Bilgeyi görüyorum bir köşede oturmuş etrafındakilerle sohbet ediyor. Müslüm Baba diye bağırasım geliyor. Kendimi daha da Müslümcü gibi hissetmeye başlamışken bir tanıdıkla karşılaşıyorum, kısa bir sohbet oluyor aramızda. Kaos filmi için mi buradasın diye soruyor, bende yoo Müslüm Babaya geldim diye cevaplıyorum. Hadi ya senden beklemezdim diyor. Bende neyi beklemezdin diye cevaplıyorum. Yüzümdeki ifadeden olsa gerek, neyse sonra konuşuruz diye geçiştiriyor bende olur deyip salona geçiyorum.
Film başlıyor. Müslüm’ün çocukluğunu görüyoruz babası birkaç adamla bir ağaç altında zil zurna sarhoş, Müslüm geliyor, baba! Annem çağırıyor diyor. Gaddar kötü baba karakteri tam da filmin başında kendine yer ediniyor. Bir avuç kurumuş toprağı Müslüm’ün avucuna doldurup al bunu götür diyor. Kuru toprak mı acımasız baba mı acımasız bilemiyorum. Bir çocuğunu kaybetmiş ama babanın umurunda değil. Neyse kendimi bir türlü filme veremiyorum. Sanırım abartılı iç yakan ağıtlar, dramatik sahnelerdeki yükselen gerilim müzikleri duygudan uzaklaştırıyor beni. Derken Müslüm’ün ilk müzikle tanıştığı yere geliyoruz. Adana Halk Evi; bu ülkeye bir sürü sanatçı, ilerici, aydın insanlar yetiştirmiş bir kurum. Aha tamam diyorum, herhalde ülkenin sosyo politik ekonomik yanlarına dâhil de bir şeyler göreceğiz diye düşünürken o hayalim de boşa çıkıyor. Halk evi değil sanki müzik okulu bir yanda bağlama çalanlar, başka bir odada ritim çalanlar… Anlayacağınız her bir odada ayrı müzik icra ediliyor ve hepsini Genç Müslüm’ün gözünden görüyoruz. Ve hocasıyla tanışması, Genç Müslüm müzik eğitimine başlar. Ama Genç Müslüm gerçek dünyadan habersizdir. Gerçek dünyada; işsizlik, gerçek dünyada kuru toprak yüzünden şehirlere göç eden yoksullar, gerçek dünyada Alamanya gurbet parçalarının, ağıtlarının yakıldığı insanlar, gerçek dünyada gecekondular mevcuttur. Oysa biz sadece kötü baba karakterini izlemeye devam ediyoruz.
Filmin ikinci yarısı benim için daha iyi başlıyor çünkü artık Müslüm Baba sahnelerde yer alıyor. Timuçin Esen değil sanki gerçek Müslüm Gürses var sahnede müzikleri de oyuncunun okuması çok başarılı olmuş. Nasıl gerçek hayatta Müslüm Gürses’i dinlemek her kese ayrı bir duygu ayrı bir his veriyorsa filme de hayat vermiş, müzik yoksa Müslüm Baba da yok. İlerleyen günlerde kanımca müzik filmleri de raflarda yerini alacaktır.
Kısacası; Müslüm Gür ses’in yaşadığı bunca acıların kaynağını bir aile dramı üzerinden kurmak kanımca doğru değildir. Müslüm Baba; Yoksulluğun, işsizliğin, kimsesizlerin, gurbetçilerin, gecekonduların, acıların, sevenlerin yaratmış olduğu bir değerdir. Yani:
Bu benim meselem derin mesele.
Ezelden ebede giden meselem
Hatırım çiğnendi, kalbim kırıldı
Ömrümün derdidir benim meselem
Hatırım çiğnendi, kalbim kırıldı
Ömrümün derdidir benim meselem
Meselem alın yazım gibi meselem
Kırık sazım gibi meselem
İki gözüm gibi meselem
Meselem bir sevda türküsüdür meselem
Aşkımın öyküsüdür meselem
Yeryüzü gökyüzüdür meselem, meselem
Not: Ha bu arada film arasında dışarıda sigaramı tüttürürken bir kadın arkadaşımla karşılaştım. Bana şu cümleyi kurmuştu, moralim çok bozuk, filme geldim bir köşede hüngür hüngür ağlamak için. Çıkışta karşılaşamadım umarım ağlamıştır.
YORUMLAR